Ton van Duinhoven (1921) staat bekend als één van de meest veelzijdige acteurs van Nederland. Hij wist in de jaren zestig en zeventig een groot publiek aan zich te binden met zeer uiteenlopend werk als cabaretier, acteur en zanger. Vooral geliefd werd hij echter om de geniale wijze waarop hij ‘typetjes’ wist te spelen, zoals de chagrijnige Feyenoord-suppoost ‘Van Crooswijk’. Ondertussen bleef Ton van Duinhoven, de mens achter de acteur, voor de buitenwereld onzichtbaar. In interviews deed hij zelden persoonlijke uitspraken, alsof het zich verschuilen achter maskers een tweede natuur voor hem was geworden.

Voor de documentaire ‘Ton van Duinhoven, een spoor als rook’ filmde regisseur Barbara Makkinga de acteur bij hem thuis in Amsterdam. Vanaf zijn bed (sinds enige jaren is Van Duinhoven vanwege een evenwichtsstoornis aan zijn bed gekluisterd) blikt de acteur terug op zijn carrière. Hans Croiset, Bob Rooijens en zijn beste vrienden, Nico Knapper en Kees Verkade komen bij hem langs. Uit de gesprekken die hij met hen voert, geïllustreerd met film- en televisiefragmenten, ontstaat het beeld van een buitengewoon gedreven mens die vanuit zijn perfectionisme op het gebied van werk geregeld de confrontatie met vrienden en collega’s aanging. Behalve een portret is de documentaire ook een film over universele thema’s als langdurige vriendschap, ouderdom met gebreken en bovenal over vergankelijkheid.
De film eindigt met een monoloog die aandoet als een Pinter-achtige toneelscène waarin Ton van Duinhoven spreekt over het moment dat hij er niet meer zal zijn en over wat hij zal achterlaten: 'Een spoor als rook. Niet veel om na te laten, maar toch, het werd gezien'.